Toch maar een picknicktafel gekocht..

Nu ik voor het eerst samen woon ontdek ik veel nieuwe dingen waar ik voorheen nog echt geen weet van had. Ik snap nu wat het is om samen te wonen en sommige dingen bevallen en sommige niet. Mijn vriendin en ik waren al drie jaar samen toen we besloten dat het tijd was om bij elkaar in te trekken, de tijd was er gewoon rijp voor. Ik denk dat mijn vriendin meer de sturende factor achter het geheel was, die had gewoon behoefte om te settelen. Ikzelf vond het wel prima in m’n eentje maar moest wel aan m’n hart toegeven, ook ik had wel behoefte vaker bij haar te kunnen zijn en gewoon samen te kunnen genieten van de dagelijkse dingen. Precies die dagelijkse dingen zijn soms een zegen en soms een vloek. Iedereen die samen woont zal daar over mee kunnen praten. Die momenten zijn soms goud waard maar op andere momenten vormen ze een grote irritatiebron. Het is me gigantisch meegevallen hoezeer ik nog mijn eigen gang kan gaan en mijn eigen dingen kan doen en hoe thuis ik me dus werkelijk voel met haar. Vorige week had ik bijvoorbeeld het plan opgevat een picknicktafel te maken. Het hele weekend zat ik te klussen in de tuin maar het wilde me gewoon niet lukken de vorm van een picknicktafel te creëren uit het beetje hout dat ik had, een restpartij. In plaats van zich ermee te bemoeien liet mijn vriendin me mijn gang gaan. Toen we op zondagavond nog steeds niet aan de picknicktafel konden dineren, zei ze subtiel: we kunnen er ook eentje kopen? Zo leed ik geen gezichtsverlies, want ik kon me nu prima op dit volgende project storten, namelijk een geschikte picknicktafel uitzoeken. En inmiddels staat ie er wel, ditmaal in prima conditie!